Γράφει η Γιώτα Παπαδημακοπούλου, δημιουργός και κριτικός του blog «Το μεγαλείο των Τεχνών».
Ήταν το 2014 όταν μία πολύ καλή μου φίλη μού είπε: Αυτό πρέπει να το διαβάσεις! Μιλούσε για το βιβλίο μιας τότε άγνωστης στο ελληνικό κοινό συγγραφέως.
Το όνομα αυτής Mia Sheridan, μια νεαρή δημιουργός η οποία δεν βρισκόταν κάτω από την προστασία μιας εκδοτικής στέγης, μα που πάλευε μόνη της να στηρίξει το έργο της και τη δουλειά της, πράγμα το οποίο κατάφερε και μάλιστα πολύ καλύτερα απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Οι φίλοι των αισθηματικών βιβλίων που την ανακάλυπταν, όπως έγινε και στη δική μου περίπτωση, μοιραζόντουσαν το όνομά της με άλλους και αυτό επαναλαμβανόταν αδιάκοπα, φτάνοντας στο σήμερα όπου η Mia είναι από τις πλέον αγαπημένες και πολυδιαβασμένες συγγραφείς του είδους της, βραβευμένη και καταξιωμένη και αν μη τι άλλο, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν της χαρίστηκε. Αντίθετα, εκείνη ήταν που ήρθε την κατάλληλη στιγμή, τότε που η σύγχρονη αισθηματική λογοτεχνία είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα, με ελάχιστες εξαιρέσεις που αποτελούν σταθερή αξία, αν όχι να την αναστήσει, να της χαρίσει νέα πνοή.
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω που κρίνουν πολύ αυστηρά τα αισθηματικά μυθιστορήματα και που τα απορρίπτουν χωρίς καν να τους δώσουν μία ευκαιρία. Τα βιβλία της Sheridan, λοιπόν, είναι η πιο τρανή απάντηση που μπορεί να δώσει το είδος αυτή τη στιγμή, καθώς και ο πιο αποστομωτικός τρόπος να τους αποδείξουν πως όλα όσα σκέφτονται είναι λάθος. Αυτό που κάνει τη Mia Sheridan να ξεχωρίζει, είναι η αφηγηματική της ικανότητα. Είναι αυτό που στ’ αγγλικά αποκαλούμε «story-teller». Δεν γράφει απλά για να γράψει, αλλά δημιουργεί ιστορίες που έχουν πραγματικό νόημα, που αξίζει να ειπωθούν και που μέσα από τις αλήθειες τους έχουν να μας διδάξουν πράγματα, ή ακόμα και να μας κάνουν να δούμε κατάματα τις αλήθειες της δικιάς μας ζωής, που ίσως να αρνιόμαστε να το κάνουμε κάποιες φορές, θυμίζοντάς μας πως τίποτα δεν είναι άλυτο, αρκεί να έχουμε τη διάθεση να σπάσουμε τους γρίφους και τα φράγματά του, αρκεί να έχουμε την τόλμη να ξεπεράσουμε τα όριά μας.
Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή της Ίντεν και του Κάλντερ. Μια ιστορία που ξεκινάει στο βιβλίο “Η καρδιά του υδροχόου” και που ολοκληρώνεται στο “Η ψυχή του υδροχόου”, οδηγώντας την ίδια, τους ήρωές της αλλά κι εμάς τους αναγνώστες της σε ένα αναγνωστικό ταξίδι τόσο έντονο και γεμάτο, τόσο δυνατό και βαθιά συναισθηματικό, που φτάνουμε σε ένα σημείο απόλυτης κορύφωσης που ούτε καν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Γιατί στα βιβλία αυτά, η συγγραφέας, δεν αφηγείται μία ακόμα ερωτική ιστορία δύο νέων παιδιών, αλλά το πως γεννήθηκε, τράφηκε, μεγάλωσε και έφτασε στην ωρίμανσή της μια αγάπη που γεννήθηκε κάτω από τις πιο αντίξοες και δύσκολες συνθήκες, μα και το πως δύο παιδιά κατάφεραν να περάσουν μέσα από τις Συμπληγάδες της ζωής τους, όχι αλώβητοι ή χωρίς σημάδια, αλλά πιο δυνατοί και συνειδητοποιημένοι, χωρίς ποτέ να έχουν χάσει την πίστη βαθιά μέσα στην ψυχή τους, μα και την αγάπη μέσα στην καρδιά τους, που δεν έγινε άγκυρα να τους κρατήσει κολλημένους στο παρελθόν, στα λάθη, στις πληγές τους, αλλά κινητήριος δύναμη να προχωρήσουν μπροστά, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούν για να κατακτήσουν μια ζωή που δεν τους χαρίστηκε, αλλά που την κέρδισαν επειδή την άξιζαν.
Η ιστορία της Ίντεν και του Κάλντερ δεν είναι απλά ένα ερωτικό δράμα, ούτε προσπαθεί να μας συγκινήσει με φτηνούς μελοδραματισμούς -μας κάνει να κλαίμε ειλικρινά, αυθόρμητα, από απόλυτη και διαπεραστική συγκίνηση χωρίς καν να κουράζεται για να το πετύχει-, αλλά μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή, που για κάποιους εκεί έξω θα είναι αληθινή, με όλο το δράμα και την τρυφερότητα που μπορεί τη συνοδεύει, μα πάνω μια ιστορία που κρύβει μέσα της αλήθειες που μπορούν να να διδάξουν στον αναγνώστη πράγματα και να λειτουργήσουν ως φάρος στη ζωή του. Γιατί μέσα από τις αλήθειες αυτές δεν γινόμαστε απλά μάρτυρες μιας ακόμα εξιστόρησης, αλλά αντίθετα βιώνουμε την αλήθεια της, άλλοτε χαμογελώντας, άλλοτε με δάκρυα στα μάτια, αλλά με την απόλυτη βεβαιότητα και πεποίθηση πως κάτι έχει αλλάξει μέσα μας. Και το δίχως άλλο, η Ίντεν και ο Κάλντερ κάτι άλλαξαν μέσα μου και ανέστησαν την πεποίθησή μου πως όλα είναι πιθανά και πως η αγάπη μπορεί να επιβιώσει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά βαθιά μέσα μας και να πιστεύουμε πως μπορούμε να πετύχουμε ακόμα και αυτό που φαντάζει ακατόρθωτο.
