Αξίζει να αναρωτηθείς από πού προέρχονται ορισμένες από τις παραδόσεις που ακολουθούμε μέχρι και σήμερα. Γιατί όταν γνωρίζεις τη ρίζα τους, τότε όλα αποκτούν νόημα. Και πολλές παραδόσεις που τηρούμε σήμερα, έχουν τις βάσεις τους από τη βικτωριανή εποχή, περισσότερο από έναν αιώνα πριν. Πώς ήταν, όμως, ο γάμος τη βικτωριανή εποχή;
Ο γάμος τη Βικτωριανή εποχή είχε αρκετές ιδιαιτερότητες που ίσως να μην μπορούμε να αντιληφθούμε σήμερα, αλλά ήταν σίγουρα μια ιδιαίτερη και μοναδική μέρα.
Συγκεκριμένα, η ημέρα του γάμου θεωρήθηκε η πιο σημαντική μέρα στη ζωή ενός κοριτσιού την εποχή εκείνη. Τα κορίτσια από μικρή ηλικία διδάσκονταν τα πάντα σχετικά με τον γάμο αλλά και τη φροντίδα της οικογένειας. Όλη τους τη ζωή… η ανατροφή περιστρέφονταν γύρω από τον ιδανικό σύζυγο, τον ιδανικό γάμο και την ιδανική οικογένεια!
Ο γάμος και οι εκδηλώσεις που τον συνόδευαν είχαν τις ρίζες τους σε πολύ παλιές παραδόσεις. Μεταξύ αυτών των παραδόσεων, εξαιρετικά σημαντική ήταν η ημερομηνία (μήνας και ημέρα), που θα πραγματοποιούνταν η τελετή. Και ο Ιούνιος ήταν ο πιο δημοφιλής μήνας, καθώς και το όνομά του προέκυψε από τη θεά Juno (Ηρα), κατά τους Ρωμαίους προστάτιδα του οίκου και του γάμου. Θεωρούνταν δηλαδή, ότι η θεά θα έφερνε την ευτυχία στο ζευγάρι αν ο γάμος γινόταν τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού. Ένας δεύτερος λόγος ήταν ότι η νύφη ήταν πιο πιθανό να κάνει το πρώτο της παιδί την Άνοιξη. Κι αυτός ο παράγοντας θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη.
Όταν όλα ξεκινούσαν
Ο κύριος τρόπος για να γνωρίσει μια κοπέλα έναν πιθανό μνηστήρα ήταν οι χοροί. Έτσι, η κοινωνία θα γνώριζε τις νέες βικτωριανές κυρίες που ενδιαφέρονταν να βρουν μνηστήρα.
Μια γυναίκα την εποχή εκείνη δεν επιτρεπόταν να βγει μόνη της να γνωρίσει κάποιον. Πάντα συνοδευόταν από κάποιο άτομο του οικογενειακού κύκλου και ήταν απαραίτητο να πάρει την άδεια της μητέρας πριν βγει. Έτσι, υπήρχε κάποιο είδος… «εποπτείας» κατά τη συνάντηση των ζευγαριών. Ασφαλώς, δεν μπορούσε να τον καλέσει σπίτι αν δεν ήταν κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας παρών, ούτε επιτρεπόταν η φυσική επαφή μέχρι τον γάμο.
Η παράδοση του αρραβώνα
Οι Βικτωριανοί ήταν αυτοί που ξεκίνησαν την ιδέα του «αρραβώνα», δίνοντας ο πιθανός γαμπρός ένα δαχτυλίδι στη νύφη ως σύμβολο δέσμευσης. Ωστόσο, τα δαχτυλίδια των αρραβώνων εκείνης της εποχής δεν θυμίζουν σε τίποτα τα δικά μας. Αντί για διαμάντια, ήταν σε σχήμα φιδιού, τα οποία συμβολίζουν την αιωνιότητα, την πίστη και την αγάπη.
Το νυφικό
Τον 16ο και 17ο αιώνα, οι έφηβες νύφες φορούσαν ένα φόρεμα σε απαλό πράσινο χρώμα, το οποίο ήταν σημάδι γονιμότητας. Αν η νύφη ήταν στη δεκαετία των 20, θα φορούσε καφέ νυφικό κι αν ήταν μεγαλύτερη, μαύρο. Ωστόσο, μετά τον γάμο της βασίλισσας Βικτώρια το 1840, το λευκό νυφικό κυριάρχησε και κυριαρχεί μέχρι και σήμερα.
Ουσιαστικά, το νυφικό ήταν ένας κορσές που τόνιζε τη λεπτή μέση και μια μακριά φούστα , όλα από τούλι, δαντέλα, μετάξι, λινό ή κασμίρ. Το πέπλο ήταν από λινό ή βαμβάκι. Οι νύφες φορούσαν και κοσμήματα, όπως κοντά λευκά γάντια, μεταξωτές κάλτσες και τα παπούτσια τους ήταν στολισμένα με φιόγκους και κορδέλες. Τα διαμάντια ήταν ανέκαθεν αγαπημένα κοσμήματα για γαμήλιες τελετές. Όταν το λευκό φόρεμα ήταν στη μόδα, χρησιμοποιήθηκαν γενικά συνδυασμοί μαργαριταριών και διαμαντιών!
Και μπορεί σήμερα να θεωρείται κάπως… άκομψο, να φορέσει κάποιος λευκά σε έναν γάμο (αφού το λευκό είναι το χρώμα της νύφης), ωστόσο τη βικτωριανή εποχή οι παράνυμφοι φορούσαν λευκά φορέματα ακόμη και λευκά πέπλα. Η μητέρα θα έπρεπε να φορά μαύρα, εκτός κι αν ήταν σε πένθος, τότε θα έπρεπε να φορέσει μωβ ή κόκκινο, ανάλογα με την περιοχή που ζούσαν και το τοπικό τους έθιμο.
Οι γάμοι τη βικτωριανή εποχή δεν διαρκούσαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, όπως συμβαίνει σήμερα. Στην πραγματικότητα, οι γαμήλιες δεξιώσεις γίνονταν νωρίς το πρωί. Συγκεκριμένα, μέχρι το 1886 οι γάμοι πραγματοποιούνταν από τις 8 το πρωί έως και τις 12 το μεσημέρι. Αργότερα, αυτό άλλαξε και διαρκούσαν περισσότερο και πιο αργά. Όπως και σήμερα, η Κυριακή ήταν η πιο συνηθισμένη μέρα για να γίνει η τελετή.
Υπήρχαν τρία γαμήλια κέικ, ένα με φρούτα για τους καλεσμένους, ένα ελαφρύ για την νύφη κι ένα ακόμη για τον γαμπρό. Οι καλεσμένοι θα μπορούσαν να πάρουν μαζί τους το κέικ να το φάνε αργότερα, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αγγίξει το κέικ της νύφης.
Ο μήνας του μέλιτος
Όσον αφορά τον μήνα του μέλιτος, η κύρια διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι τότε κανείς δεν γνώριζε πού θα πάει το ζευγάρι! Και κανείς δεν ρωτούσε διότι ήταν άκομψο. Ο μοναδικός που το γνώριζε ήταν ο κουμπάρος, ο οποίος είχε ορκιστεί να μην το πει σε κανέναν ενώ τους βοηθούσε με το ταξίδι.
Τον 19ο αιώνα, οι πλούσιοι έκαναν ένα τουρ στην Ευρώπη. Όσοι είχαν λιγότερα χρήματα ή λιγότερο χρόνο, μπορεί να ταξίδευαν εντός του Ηνωμένου Βασιλείου, τη Σκωτία, τη λίμνη District, μεταξύ άλλων. Μερικοί μήνες του μέλιτος, περιελάμβαναν επισκέψεις σε οικογένεια και φίλους αλλά η συνήθης προσδοκία ήταν πως αυτός ο χρόνος αποτελούσε μια ευκαιρία για το ζευγάρι να μείνει μόνο του.
Μετά τον γάμο του ζευγαριού, όλη η περιουσία της γυναίκας μεταβιβαζόταν στον άνδρα της. Η γυναίκα ήταν ήδη έτοιμη να γίνει η τέλεια σύζυγος και μητέρα, ενώ ο άνδρας δεν επιτρεπόταν να κοιτάξει άλλες γυναίκες.